|
|
A REVIEW BY MARC MIJLEMANS
Marc was a legendary Belgian rock journalist / writer who died at the age of 28 in 1987 and changed the way record - and concert reviews and interviews - were written and read in Belgium. It’s impossible to describe the impact he has had on a whole generation of music lovers in the Dutch speaking part of Belgium.
-Michel Leemans
He wrote this for the magazine HUMO in 1986 and I believe that this article is, in a large way, responsible for the Triffid's continuing popularity in Belgium. It's translated by Paul Grundy (urpal) with the help of a machine, and members of our Triffid's forum, Johan, pieter, mich and gsalmon. Thanks to everyone for their diligence.
Ik loop al anderhalve maand met de cassette van "Born Sandy Devotional" rond; als een trouwe hond vergezellen The Triffids mij op mijn schaarse reisjes en als de avond valt, zet ik de achterdeur open, hou mijn in een fles gereïncarneerde huisvriend Jim Bean in de buurt en dan zingen ze voor mij de tien prachtige liedjes die ze kennen. En dan nog ‘s. En dan nog ‘s. Elke dag. Anderhalve maand lang. Ik ken ze nu even goed als de kamers van het huis waarin ik woon. En ze zullen me nooit gaan vervelen.
Tien liedjes: samen de eerste volwaardige elpee van The Triffids, het groepje dat reeds zo vaak werd aangeprezen in dit prachtige blad, maar wie kan het wat schelen? Meestal staat de recensent machteloos en dat is ook een gerechte straf voor de arrogantie van zo-is-het-en-niet-anders die men, eenmaal in het vak, moet leren dragen. De recensent verheft zich en wie zich een beetje verheft zal een beetje vernederd worden, vernederd door de onverschilligheid van het publiek voor sommige plaatjes die hij vereert en aanprijst. Zo is het. Mij kan het niet schelen dat men Chris Rea boven The Triffids verkiest. Het is alleen onrechtvaardig dat men nauwelijks de kans krijgt om een keuze te maken, dat wie The Triffids niet hoort, onmogelijk van The Triffids kan houden. De radio in dit land, vervallen tot een warrige puinhoop, op enkele schaarse uitzonderingen na, draagt daarin zeker een grote verantwoordelijkheid. Studio Brussel is degelijk maar te braaf en te gezellig. Op BRT 1 kan men nog steeds Zjef Vanuytsel horen. En de jongens en meisjes van Radio 2 maken er een boeltje van. Zelfs Omroep Brabant is, op het nog steeds uitmuntende "Domino" en Coppieters na, nog slechts een schim van wat het geweest is. Maar ik dwaal af. Ik zou het hebben over "Born Sandy Devotional" van The Triffids. David McComb, een ware grote op nog jonge leeftijd, heeft de tien songs geschreven, muziek en teksten. Hij is, na Costello, wellicht de meest begenadigde songschrijver van deze tijd. Hij jaagt op mensen en dingen die verloren zijn gegaan, vecht verbeten tegen de waanzin, roept om water in de woestijn, neemt kennis van het verval om zich met boosheid, droefheid, razernij, gelatenheid, weemoed. Even divers als de gevoelens van McComb is het geluid van zijn Triffids: violen, steelgitaren, harde gitaren, een orgeltje, het kan allemaal. En het werkt, het is doeltreffend.
"The Seabirds" (briljante tekst) en vooral "Estuary Bed" neigen naar country, leunen aan bij wat Lloyd Cole uitspookt, zijn aangrijpend door hun onheilspellende rust en beheersing. In "The Seabirds" verliest een man zijn vrouw, loopt naar het strand en biedt zich aan als prooi voor de meeuwen; in "Chickenkiller", harder en sneller, verliest een man zijn vrouw en begint op vogels te schieten. De figuren waarmee de songs van McComb bevolkt zijn, verliezen altijd en ze verliezen niet graag. In "Tarrilup Bridge", zeer bewolkte sobere muziek en gezongen door het broze stemmetje van Jill Birt, laat een meisje een briefje achter op de ijskast en rijdt het water in. Dan barsten de wanhoop en paniek en woede open van "Lonely Stretch", een carsong en in de car zit een mens die verdwaald is en hopeloos op zoek naar zijn vrouw en die vreemde dingen ziet in het licht van zijn koplampen. "Well the drums rolled off in my forehead and the guns went off in my chest", zo begint "Wide Open Road", weer zo’n vreemde, gemuteerde en schitterende countrysong; een man heeft wederom zijn vrouw verloren, niet aan God maar aan een ander.
Als een onweer komt dan, het is zwoel en er gaat iets gebeuren, "Life Of Crime" aanrollen: stilte, bliksem, stilte, bliksem en donder. "Nothing was stolen but your window was open": de hele song is even briljant als deze zin. Afscheid, altijd maar afscheid; ook in "Personal Things", waar Birts orgeltje doorheen zingt en McComb ook een groot zanger blijkt. En het mooiste hebben we niet eens gehad. Het mooiste is: "Stolen Property", een klaaglijke ballade over zij die er weer niet is en één van die rocksongs die door de gehele mensheid gekoesterd zou moeten worden, zondermeer een klassieker. Om af te sluiten worden de grote dode Scott Fitzgerald woorden uit de mond genomen, want die laatste song heet "Tender Is The Night (The Long Fidelity)" en het meisje Birt wil het huis uit en iets gaan drinken en Fitzgerald zal daarboven tegen Hemingway zeggen: "Eén-nul voor mij".
En tien-nul voor The Triffids. Na zes maanden ’86 leidt Costello’s "King Of America" nog net voor deze plaat van The Triffids, die daarmee het wonderlijke "The Queen Is Dead" van The Smiths reeds voorbij zijn. "Born Sandy Devotional" van The Triffids is een plaat die levens wijzigen kan. Zo zijn er niet veel. (m.m.)
I have already spent a month and a half now wandering around with a cassette of "Born Sandy Devotional". Like a faithful dog, The Triffids accompany me on my rare trips and, as the evening falls, I open my backdoor, draw close my old faithful friend reincarnated in a bottle by the name of Jim Beam and The Triffids sing to me these ten beautiful songs they know. And then again and then again. Every day for one and a half months. The songs are as familiar now as the rooms of my house but they will never bore me.
Ten songs: together the first real LP from The Triffids, a group which has already been frequently recommended in this publication, but what difference can that make? Generally, the critic stands impotent and that is a fitting punishment for the "that's the way it is and no other" arrogance of this profession and one you must learn to live with. The critic who seeks to rise above himself risks humiliation - humiliation by the indifference of the public for those which he honours and recommends. Thus it is. I don't mind that people prefer Chris Rea above The Triffids. It is only a pity that you hardly get the opportunity to make a choice - if you don't hear The Triffids, it is impossible to love them. The radio in this country, bedraggled into an entangled mess, with a few exceptions carries a heavy responsibility for this state of affairs etc.
But I digress. I will return to The Triffids "Born Sandy Devotional". David McComb, an old head on young shoulders, has put together these ten songs, music and lyrics. He is, after Elvis Costello, probably the most gifted songwriter of this time. He sings of things lost or gone, struggles bottled-up against the madness, calls for water in the desert, and acknowledges the decline taking place around him with feelings of anger, desolation, sadness, fury, resignation and melancholy. And the sounds of The Triffids are as multifaceted as the feelings inspired by McComb: violin, steel guitar, electric guitar, an organ. Incredibly, this mix of sounds is possible, it works, it's efficient.
"The Seabirds" (a brilliant lyric) and especially "Estuary Bed", which tend towards the sort of country sound that Lloyd Cole is up to, seize you with their ominous quiet and control. In "The Seabirds" a lovelorn man escapes to the beach and offers himself up as carrion for the gulls; in "Chickenkiller", harder and faster, a man loses his love and begins to shoot birds. In "Tarrilup Bridge", a very dark toned tune sung by the fragile voice of Jill Birt, a girl leaves a note on the fridge and drives off the end of a bridge into open water. The characters which populate McComb's songs always lose and they do not lose gladly.
Then "Lonely Stretch" bursts forth with despair, panic and anger. It is a song about a hopeless car journey lost and desperate in search of foresaken love in which the protagonist sees strange things in the lights cast by his head lamps.
"Well the drums rolled off in my forehead and the guns went off in my chest" - thus begins "Wide Open Road": such a foreign, mutated and wonderful country song. This time a man has not lost his woman to god but to another man.
Like the sultry quiet before a thunderstorm "Life or Crime" rolls in: silence, lightning, silence, lightning then thunder. "Nothing was stolen but your window was open": the complete song is just as brilliant as this phrase. Farewell, always farewell; the same in "Personal Things", where Birts organ sings through and McComb also proves to be a great singer.
And we have not yet come to the most beautiful song. That honour belongs to "Stolen Property", a plaintive ballad about loss and one of those songs by which the whole of humanity is nourished, a classic. The record closes with a song for which the words of the late, great Scott Fitzgerald are borrowed: "Tender is The Night (The Long Fidelity)" in which the young Birt wants to go out for a drink and up there Fitzgerald would say to Hemingway "One-Nil to me".
And so Ten-Nil to The Triffids. Six months into 1986 Costello's "King of America" still leads, but only just, before this latest release by The Triffids, which already surpasses the marvellous "The Queen Is Dead" by The Smiths. "Born Sandy Devotional" by The Triffids is a record which can change lives. There are not many like that.
© Marc Mijlemans
thanks to Humo for the picture
[<<] [<] [>] [>>] [Contents] [home]
|  |
|
|
|
|
|
